Największe współczesne zagrożenia dla fok w Bałtyku
Przyłów – przypadkowe zaplątanie się w sieci wystawione do połowu ryb w rejonach przebywania lub na trasie wędrówek fok jest najczęstszą przyczyną śmierci tych zwierząt. Ofiarami przyłowu najczęściej stają się młode foki, które giną w sieciach kilka miesięcy po urodzeniu. Krytycznymi miesiącami są kwiecień, maj i czerwiec. Przyłów na Bałtyku szacuje się na ok. 7.5% liczebności populacji.
Zanieczyszczenie środowiska – duża koncentracja związków chlorowcopochodnych (PCB i DDT) w tkankach fok szarych i obrączkowanych powoduje zmiany patologiczne narządów rodnych samic. W wyniku tych chorób foki nie zachodzą w ciążę, płody są chore, występują poronienia, często młode rodzą się martwe. W ostatnich latach, dzięki znacznej redukcji zanieczyszczeń ww. związkami, nastąpiła wyraźna poprawa zdrowia samic fok bałtyckich. Zmiany patologiczne obserwuje się jedynie u starszych osobników powyżej 25 roku życia.
Brak spokoju w siedlisku – intensywny rozwój turystyki i związana z tym ekspansja człowieka na obszary nadmorskie powoduje wypieranie fok z ich tradycyjnych siedlisk. Zwierzęta uciekają tam, gdzie mogą znaleźć spokojne miejsca na odpoczynek, a przede wszystkim na odchowanie potomstwa. Jednym z zaleceń dotyczących ochrony gatunku jest tworzenie sanktuariów (ostoi) z ograniczonym dostępem dla człowieka i czasowymi ograniczeniami dla wszelkich działań zakłócających zwierzętom spokój (tj. sporty wodne, transport morski, rybołówstwo).